“ANARŞİK” GOCA
Koca Mustafa
1970’li yıllar.
12 Mart 1971 darbesi olmuş, faşist cunta devrimci avında.
Bizim köy öteden beri her daim göz altında.
Sakıncalıyız; suçumuz emperyalizme, sömürüye karşı durmak, tam bağımsız Türkiye istemek.
“Yankee go home, altıncı filo defol!”
Mustafa Kemal’in deyimiyle; “Bağımsızlık benim karakterimdir. Manda ve himaye kabul edilemez.”
Bizlere tanınan hak; görüldüÄŸü yerde dövülmeli, kodese tıkılmalı, itilip kakılmalı, yurtdışına sürülmeli.
Ne hırsızlık yaptık, ne devleti dolandırdık nede vatanı sattık. Bunları yapanlar makbul el üstündeler, beyzadeler.
Vatanımızda yabancıyız, kendi memleketimize gelemiyoruz korkudan; Sorgusuz sualsiz polisi jandarması gördüÄŸü yerde karakola çekiyor, faÅŸistler kolluk kuvvetleri gözetiminde üstümüze çullanıyor; ‘sopa atsak da sopa yesek de’ karakollardan uzak duruyoruz; yediÄŸimiz, attığımız yanımıza kar kalıyor.
Babam Koca Mustafa korkudan benim kitapları Ketire saklamış. Köyün çocukları bulmuÅŸ talan etmiÅŸler. Neler yoktu ki Ä°nce Memed, Kodin, Fareler ve Ä°nsanlar, Memleketimden Ä°nsan Manzaraları, Felsefenin Temel Ä°lkeleri, Kapital, Kızlırmak Karakoyun, Kuvayı Milliye Destanı…ve en önemlisi de hiçbir zaman geri gelmeyecek çocukluk, gençlik fotoÄŸraflarım. Çocukluk ve gençliÄŸim yitip gitti.
Muhtar Deli Osman KOÇ. Köyde arama yapmışlar; Aradıkları Deniz’ler.
Babam, orman yolunda çalışırken arakladığımız dinamitleri sulukta (rafta) unutmuÅŸ. Aramada dinamitleri bulmuÅŸlar, bir de atalardan kalma ÅŸeÅŸana, armutbaÅŸ, horozlu kırma tüfekleri görüp almışlar. Tabi babamı önce karakola, sonra da hakim karşısına çıkarıp tutuklamışlar. Ben deÄŸil köye Antalya’ya bile yanaÅŸamıyorum; aranıyormuÅŸum, suçum ne kimse bilmiyor.
Babam zanaatkardı, rençber adamdı; aÄŸaç taÅŸ ustası, ziraatçıydı. Saban, yaba, dirgen, döven, kaşık, övendire, çoban sopası yapardı. Yonga (çatılara konan kaba tahta parçası) çıkacak aÄŸacı gövdesinden tanırdı. Yayla vakti bütün Çobanlara pınar sopalarını dakikada yapar ellerine tutuÅŸtururdu. Bu iÅŸleri yapmaktan çok da zevk alır, yüksünmezdi.
Aynı zamanda iyi bir aÅŸçıydı babam. 1908 doÄŸumlu babam Koca Mustafa Manavgat Hapisanesinde; evlilik cüzdanında adı ve ÅŸöhreti: “Pantır a: Mustafa” 64 yaşında. Kırk beÅŸ gün kadar Hapisanede yatar.
Hakim; “Suçun ne?” diye sorar;
“AnarÅŸikmiÅŸim” der.
Hakim ilk duruÅŸmada durumu anlar ve salar.
Babam karşı çıkar;
“Hakim Bey; ben biraz daha kalayım, dinleneyim, ben çıkarsam hem burada çocuklara kim yemek yapıp bakar” dediyse de hakim;
“Mustafa amca sen artık köyüne dön, bu kadar misafirlik yeter” der.
Hapisaneye gelir, koÄŸuÅŸtakiler meraktadırlar, eÅŸyalarını toplayacaktır, gençler üzülürler büzülürler. Koca Mustafa tahliyesine bir üzülür bir sevinir;
“Çocuklar üzülmeyin, gene gelirim” der.
Manavgat Hapisanesinin “anarÅŸik”/anarÅŸist Gocası, Ahmetler Köyünün Koca Memed oÄŸlu Koca Mustafa’sı, yedi çocuk babası, hapisaneden ayrılır, köyüne varır.
Koca Mustafa’nın bu ilk ve son hakim karşısına çıkışıdır. Sebeplisi de okuyan tek çocuÄŸu Mehmet Arslan’ıdır.
Bir ülkenin sosyal tarihi haksızlıklarla yazılabilir mi?