ANIMSANMAK ve ANIMSAMAK

ANIMSANMAK ve ANIMSAMAK

Geçen zaman içinde yakınlar uzak, uzaklar yakın oluyor. Yıllar geçtikçe daha iyi anlıyor insan bunu. Ve zaman geçtikçe insan aklı artık mazide kalan olayları, yitip gitti sandığımız anları, artık yanımızda olmayanları bile canlandırıveriyor. Gözümüzün önüne geliyor aslında zihinlerden hiç düÅŸmeyenler. Zamandan da düÅŸmeyen her ÅŸey oracıkta duruyor, gözlerimizin önünde.

Bazı zamanlar var zihnimde, bazı insanlar. Hafızamın dolambaçlı yollarında kaybolmasını istemediÄŸim. Sık sık aklıma getiriyorum unutmak istemediÄŸim için. Onlar, bazen kalemimle konuÅŸmak istiyorlar. Bembeyaz bir kağıtta anımsanmak okuyanlarla…

Lise bitiyor, yeni bir baÅŸlangıç için üniversite sınavına gireceÄŸim. O zamanlar sınav merkezleri sadece illerle sınırlı. Sınava gireceÄŸim Edirne ilinde oteller dolmuÅŸ çoktan. Sabah erken gidecek olsak herhangi bir aksilikle baÅŸlangıç saatini kaçılabiliriz diye düÅŸünürken, aklına geliyor babamın;

“Selim Abilerde kalırız.” Selim Abinin kim olduÄŸunu bilmiyorum. Acaba bizi evine kabul edecek mi? Selim Amca ve sevgili eÅŸi evlerinin kapısı ardına dek açık, yüreklerindeki misafirperverlik gülü yüzlerinde açmış halde karşılıyor bizi. Ertesi gün sınava girecek olmamın heyecanını yenmem için ellerinden geleni yapıyor bu yaÅŸlı karı koca. Bir sayının karekökünü almanın en kısa ve kolay yolunu öÄŸretiyor Selim Amca. Edirne’nin tarihindeki bazı komik olayları anlatıyor, Trakya ÅŸivesi ve kendine has yorumuyla. Heyecanım kahkahalarıma karışıp yok oluyor.

Sınavda istediÄŸim bölümü kazandığımı bildirip teÅŸekkür etmek için yazdığım mektubuma, yanıtı çok kısa sürede veriyor.

“Hanım kızım

Canım kızım.

KeÅŸke olsaydın benim kızım.” diye bitirdiÄŸi mektubu yüreÄŸimi sıcacık yapıyor.

***

Aradan geçen sayıca çok yıldan sonra eczaneme gelen Yumurtacı Amca var her zaman belleÄŸimde olmasını istediÄŸim. Ceplerinde küçük çocukları sevindirmek için ÅŸekerler taşıyan. Onlara bakarken sevgisi gözlerinden yaÅŸ olup dökülen. “Su akar, yolunu bulur.” diyen, haksızlıklar karşısında.

Her sabah bastonuyla eczanemin camına hafifçe tıklayarak hayırlı iÅŸler dileyen Yusuf Amca var. Türküler söyleyerek günümün güzel baÅŸlayıp öyle de sonlanmasına katkıda bulunan. YaÅŸadığımız ilçenin tarihini anlatan eksiksiz bilgisiyle. Sıkıntılara, üzüntülere karşı; “Ä°nsan hayatında hep gece olmaz. Birden sabah olur ve güneÅŸ öyle bir parlar ki ÅŸaşırır kalır insan.” diyerek umut filizlerimi büyütmeme neden olan.

Biliyorum ki, beyin yaÅŸadığı sürece hafızada olacaklar. YaÅŸanacak yeni yıllar ve olaylar hafıza çekmecesinin arka taraflarına itebilir öncekileri. Hep orada olacaklar ama güzel sesleri derinlerden gelecek.

Belki onları duyamayacağım anlar olacak. Bu yüzden kalemimle canlandırmak istedim.

Güzel insanları tanımak, anılar biriktirmek, anıları paylaÅŸmak öyle muhteÅŸem ki, kıymetini bilmek gerek…