Portekiz'de Bir AkÅŸam Vakti

PORTEKÄ°Z’DE BÄ°R AKÅžAM VAKTÄ°

AkÅŸam indi yavaÅŸ yavaÅŸ ve hiçbir ÅŸeyi umursamadan. Ortalık kızıl bir matlığa büründü. GüneÅŸin uykuya çekilmesiyle, parlak bir lacivert hakim oldu görkemli kızıllığa. Ama hava hala sıcak. Otel odamın balkonunda oturuyorum. Balkonda oturmuÅŸ, etrafı seyir eyliyorum.

Araçlar geçiyor birbiri ardına. Otomobil farları durmaksızın yıkamakta caddeyi. Bu ışık cümbüÅŸü rengarenk giysileri içinde salınan güzel kadınları, şık beyleri daha belirgin kılıyor. Deniz kenarı ise bambaÅŸka bir alem. AÄŸlarını parlak pullu balıklarla doldurmuÅŸ balıkçılarda abartılı bir neÅŸe. Kendilerini karşılamaya gelenlerle beraber neÅŸeden taÅŸan kulaç kulaç kahkahalar... Tekneler, teknelerden inip geceye karışmaya hazır insanlar... Gözlerim gökyüzüne doÄŸru kayınca ard arda üç uçağın ışıklarını görüyor. Ayrıca hala gündüzü yaÅŸayan martıların çığlıkları karışıyor gecenin sözcüklerine. Gökte de trafik yerdeki gibi yoÄŸun.

Derken sanki çok yakından ama aslında uzaklardaki bir yerden ince bir sızının melodisini getiriyor hafif bir esinti. Portekiz’in kederli insanlarının haykırışı olan Fado bu. Dikkatimi yoÄŸunlaÅŸtırınca acı dolu sözlerini duyabiliyordum. GençliÄŸin kendisini terk ettiÄŸini anlatıyor. Genç bir kızken sevdiÄŸini bir deniz seferine yollamış. Bir daha geri dönemeyen aÅŸkını beklerken tükenen gençliÄŸine ağıt yakıyor. Kendi gençliÄŸine ve gençliÄŸini yaÅŸayamayan sevdiÄŸine…

Bakışlarım sahil yolumda gezerken kulaklarım ÅŸarkının içli naÄŸmesinden ayrılmak istemiyor:

“Sevgilim, savrulduk biz

ayrılmadık asla.

Kalbimde mühürledim seni

sonsuza dek.

Ama sevgilim ama

sen gittiÄŸinden beri

yıldızlar küstü, ay küstü.

GüneÅŸ terk etti gönlümü.

Gözlerim görmüyor,

ruhum hüzün dolu,

her yer kapkaranlık şimdi.

Sevgilim ah sevgilim…”

Savaşın kötücül çirkinliÄŸini düÅŸünüyorum istemsizce. Kapkara bir leke oluÅŸunu insanlık tarihinde. Ä°nsanın var ettiÄŸi, insanı yok eden mekanizmasını. Aptalca hırsların doÄŸurduÄŸu acı sonuçları. Kayıpları, acıları, yasları…

DüÅŸüncelerimi bölen bir kahkaha patlıyor aÅŸağıdan. Balkondan aÅŸağıya caddeye bakınca pür neÅŸe dolu insan grubu yüzümde tatlı bir gevÅŸemeye sebep oluyor. Gülümsüyorum. Az önceki hüznüm dağılıp gidiyor. Kalbimden doÄŸan bir umut hissi kısacık sürede sarıveriyor benliÄŸimi. Ruhum çiçekleniyor birden. Barış diye düÅŸünüyorum, ne güzel bir sözcük! AyaÄŸa kalkıp hazırlanmak için odaya giriyorum.

Birazdan aÅŸağıya inip sokağın neÅŸesine karışacağım. Otelin kapısından çıkarken yarım yamalak Portekizcemle “YaÅŸamak güzel ÅŸey be kardeÅŸim dostça, kardeÅŸçe, barış içinde!” diye avazım çıktığı kadar bağırıyorum. SustuÄŸumda kalabalık insan topluluÄŸunda kopan alkışın ÅŸiddetini bugün bile unutamam.