RAMAZANLAR GÜZELDİR

RAMAZANLAR GÜZELDİR

Her Ramazan öncesi nostaljik düşüncelerim beynimin anılar çekmecesinde dile gelir. Ramazana ait kavramlar incelenir ilk olarak.

Sonra yaşananlar hatırlanır. Kah gülümseten kah özlenen. En çok ama en çok özlenenler…

Tekne orucu diye bir oruç tanımı vardır bilir misiniz? Eski mutfaklarda ekmek yapmak için hamurun yoğurulduğu kaplara tekne denirmiş. Ve kalabalık yaşayan ev halkına yetip, bir de yoksullara dağıtmak için, hamur fazla hazırlanırmış. İşte bu fazla hazırlanan hamur için tekne de büyük olurmuş. Ev halkından oruç tutamayacak hastalığı olan yaşlılar, çocuklar vs mutfakta bu teknelerin ardına saklanıp doyururlarmış karınlarını. Oruç tutmaya özenen yaşı henüz çok küçük çocuklar böyle alışırmış oruç tutmaya. Hem de gönülleri alınırmış bu şekilde. Bu oruca da tekne orucu denmiş.

Çocukluğumun sahur vakitleri şen davulcumuzun davuluna vurduğu tokmak sesleri eşliğinde okuduğu maniler ile başlardı. Sözleri neşeli manilerini duymak için sahur vaktini iple çekerdim, davulun gümbürtüsünden ne kadar korksam da. Davulcu mahalleyi gezip herkesi uyandırır, sonra da evine giderdi. Ertesi gün arkadaşlarıma hikayeler anlatmak için havaya saçtığı kelimelerini toplardım. Zira hayal dünyamı zenginleştirecek kadar renkli gelirdi her biri bana.

Sabah ezanıyla başlardı öğle yemeğine dek sürecek tekne orucum.

Tekne orucu denirdi ve o zaman anlamını bilmezdim. Çok mutlu ederdi oruç tutabilmek. Zamanla ramazan kavramının kapsamının ne kadar geniş olduğunu öğrendim. Kötü söz söylememeyi, zarar vermemeyi içeriyordu ramazan. Dürüst ve içten davranmayı, yardım etmeyi anlatıyordu. Yardım ettiğini belli etmeden. Annem “Verirken kulakların tıkalı, gözlerin kör olmalı” derdi. Babamın da “Hep veren ellerden olmamızı nasip et“ diyen duasını hatırlarım.

İftarda yenecek pide dumanı tüter halde girerdi mutfağımıza. Ardında bıraktığı susam çörek otu birlikteliğinin hamurun kıvamlı çıtırtısına kattığı dayanılmaz aromanın mutluluk verici hali ruhlarımıza işlerdi.

İftar vaktinin gelmesi için sabırsızlanmaya başlardık. İftar için hazırlananları komşularımızla paylaşmayı severdik.

Komşularımızla beraber iftar yapmayı da. Her evin kokusunu, tadını, tarzını, bilgisini sevgiyle birleştiren hünerli ellerden çıkan yiyecekleri beraberce yiyor olmanın tadı bambaşkaydı.

Akşam ezanına yakın mahallenin tüm çocukları oyunlarımızı bitirip hep beraber iftar topunun en iyi duyulduğu tepelik bir yere tırmanırdık. Okunan ezanın hemen ardından topun kuvvetli sesi duyulurdu. O zaman “Top patladı!” diyen minik haykırışların birlik olan sesi havaya yayılır, en uzak noktadaki kulak bile bu sesten nasibini alırdı. Hep aklımdadır, incecik cılız sesim birlik olunca nasıl da gürleşirdi…

İftar sonrası eğlenceleri, çay kokusu sinmiş sohbetleri, aile büyüklerimizin anlattığı hiç duyulmamış hikayeleri, anıları, yenen güzel yiyeceklerin hazmını kolaylaştırmak için yapılan olmazsa olmaz yürüyüşleri nasıl da özlerim.

 Gece uyku vaktimiz gelip de yataklarımıza girmeden önce pazarlık başlardı ertesi günkü oruç hakkında. Sahura kalkıp o anın benim için kutsallığını, büyüsünü yakalamak önemliydi. Sahur yiyeceklerini hazırlayan annemle babama yardım ederken, sohbetlerine katılmanın keyfi nasıl da özeldi. Ve çok da güzeldi…

Bazı evler kapılarını bir ay sürecek Kur’an-ı Kerim okumaları için açarlardı. Ramazan ayı boyunca her sabah erkenden gider, hem dinler hem de elimizdeki Kitabımızdan takip ederdik hocanın billur sesiyle okumalarını. Bir ay sonunda Kitabımızı sonuna dek okumuş olurduk.

Hatim etmiş olmanın sevinciyle herkes birbirine minik hediyeler verirdi.

Ramazan kötü duygu ve düşünceler, kırıcı söz ve davranışlardan sakınmaktı. İhtiyaç içinde olana yardım etmekti kırmadan, incitmeden.

Paylaşabilmekti yiyeceğini içeceğini hatta evini sakınmadan.

Armağanla taçlandırmaktı sonunda emeğini, ibadetini. Ramazan dargınların bayramı beklemeden barışmasıydı. Sevinçle, huzurla kucaklaşmasıydı. Ramazan karnı aç olanı, susuz kalmışı, yardım isteyeni anlayabilmekti gün boyu aç ve susuz kalarak. Ramazan camilerin minareleri arasına asılan mahyaların ışıltısı, ışıldayan sözlerdi. Ramazan bolluk, Ramazan bereketti. Böyle öğrendim.

Nostaljik düşüncelerimin aslında davranışlarım ve sözlerime dönüştüğünü ve böyle konuştuğunu anlıyorum. Ve onları çok seviyorum. Hayırlı Ramazanlar olsun…