SADELİK ZENGİNLİKTİR

İki oda, mutfak ve banyodan ibaretti yazlık barakamız. Ha bir de önünde verandası vardı. Azimli güneş ışığının bir yolunu bulup süzülebildiği ağaç dallarından gölgeliği olan. Hepimizin duvara dayalı yumuşak minderli sedirde ya da pofuduk koltuklarda oturmak yerine tercih ettiğimiz ahşap iskeletli şezlongumuz verandamızın en değerli eşyasıydı. Yat, otur iki pozisyonlu şezlonga kurulup kitap, gazete okumak, pilli radyodan memleket haberlerini, ruhlarımızı yıkayan müzikleri dinlemek ya da uyuma zevkini birbirimize kaptırmamak için fırsat kollardık. Ben en çok dolunay zamanı şezlonga uzanıp ay ışığının deniz suyu ile oynaşmasını izlemeyi severdim. Yakamozlara bakar, denizin ince kıpırtısındaki sese kulak verirdim. Hayaller kurardım deniz diplerine dek inen...

Barakamızı babam yapmıştı. Mimarı, mühendisi, işçisi hep kendisiydi. Her yaz çeşitli tamire ihtiyaç duyan tahta evimizin onarımı için seve seve yardım ederdim babama. İstediği alet ya da çivileri kendisine vererek başladı çıraklığım. Çekici tutan elinin hareketini izledim. Çiviye doğru iniş hızını yerleştirdim belleğime.

Testere kullanırken yaralanmamayı, talaş tozlarından korunmayı öğrendim. Çalışırken çatılan kaşların, büzülen dudakların, dikkatin sabitleştirdiği bakışların, işin tamamlanmasıyla huzura erip yumuşacık bir ifade alışını sevdim. Gözlerdeki başarmışlığın haklı gururuyla gurur duymayı da... Her türlü yapım aletini kullanmayı bu sayede öğrendim. Dikkatle çalışmanın, yapılan işe saygıdan kaynaklandığını öğrendim. Saygı duyularak yapılan her işin sonucunun mükemmel olduğunu gördüm.

Emek verilerek yapılan işin değerine hiçbir şeyin ulaşamayacağını bilirim. Ve tahtadan yapılmış basit bir kulübedeki sade bir yaz yaşamının verdiği mutluluğu hiçbir şeye değişmem...

Mehtap ÖZ