Küçük Prense Mektup

KÜÇÜK PRENSE MEKTUP

Adile VAROL

Sevgili Küçük Prens,

    Sana bu mektubu yetiÅŸkin olup da hala çocuk kalabilenlerin dünyasından yazıyorum. Biliyor musun? Bir zamanlar ben de çocuktum. Ä°nsanlar benim çizdiklerimi de söylediklerimi de anlamazlar, ÅŸaÅŸkın ÅŸaÅŸkın bakarlardı. Senin varlığına inandığımı söylesem inan yirmi dokuz yaşında bir deli olduÄŸumu düÅŸünürlerdi.

Sana bir kutu gönderiyorum. Ama sakın açma olur mu? Ä°çine pembe kelebekler koydum ve senin yaptığın gibi kutunun kenarına birkaç delik açtım. Ki kelebekler nefes alabilsin diye…

  Küçük Prensim,

Bu yetiÅŸkin olup ruhu hala çocuk olan insanın senin çizim defterine ihtiyacı var. Benim için bir ÅŸeyler çizebilir misin? Senden bir güneÅŸ çizmeni istiyorum. Artık bizim dünyamız çok karanlık, güneÅŸsiz kalmış gibi. Sen öyle bir güneÅŸ çiz ki; bizim hepimize hem ışık olsun hem de umut. Sonra bir de yemyeÅŸil ormanlar çizsen olur mu? Bu dünyada göÄŸe bakarak hayal kurabileceÄŸimiz yeÅŸil bir yer kalmadı. EÄŸer ben de hayal kurmayı bırakırsam, benim içimdeki küçük çocuk da ölecek.

   Bir astroidde oturmuÅŸ yıldızları izlerken, hayal kurar görüyorum bazen kendimi. Biliyor musun Küçük Prensim seninle çok benzer yanlarımız var. Sen günlerce gün batımını izliyorsun, ben de gün doÄŸumunu izliyorum. Senin tilki en yakın dostun iken benim de keçim vardı sırdaşım. Sonra senin gülün varken benim de gülüm vardı. Ama o benimle hiç konuÅŸmazdı.

Bir gün ikimiz de astroidlerimizin çimlerine uzansak ve aynı yıldızlara bakarak hayal kursak. Sonra kuzuların sesini duysak, baÄŸbatların arasında. Senin defterinden kopan bir kuÅŸ konsa benim astroidimin çimlerine ve biz o anda kalabilsek. Hani diyorsun ya insanlar arasında da yalnızdır insan. Ä°ÅŸte benim dünyam da öyle bir çölde yaÅŸamak sanki.

    Veda zamanı geliyor Küçük Prensim. Kimse anlamasa da bu mektubumuzu mutlaka bir çocuk anlayacaktır, bu minik mısralarımızı. Åžimdi güneÅŸ senin için batıyor ama benim için yeniden doÄŸuyor. Ama ikimiz de aynı saatte aynı güneÅŸe bakıyor olacağız.       Belki de bizi diÄŸerlerinden özel kılan da bu olacak. Sahi Küçük Prensim bu güneÅŸ ne zaman herkes için eÅŸit doÄŸup batacak? Åžimdi sen de, ben de ölene kadar sorumluyuz bu kurduÄŸumuz gönül bağından. Bir gün tekrar senin defterinden kopup gelen o küçük kuÅŸu bekler bulamazsan beni ne olur çok üzülme. Çünkü çocuk kalamasam da hep seni hatırlamaya devam edeceÄŸim./

                                                                                                                                                                  ADÄ°LE VAROL