Mutluluk Oyunu

‘’MUTLULUK OYUNU’’

Bireyin kendini iyi hissetmesi ve günlük yaÅŸamda karşılaÅŸtığı olaylar karşısında dengede Hissedebilmesi, karşımıza ruhsal açıdan saÄŸlıklı bir insanı çıkarır. Ä°nsan, ruh saÄŸlığını korumak ve düzenlemek için hedefler, sorumluluklar ve görevler yüklenir. Bunları tamamlar ve mutlu olur; tamamlayamazsa üzülüp kırılıp deÄŸiÅŸikliklere gider, yenilerini ekler ve devam eder.

Ä°ÅŸte insanın yaÅŸadığı bu süreç içerisinde hep mutlu olması, gülümsemesi ve aynı ruh halinde olması bekleniyor. Kırılmadan, yorulmadan, tükenmeden derleyen toplayan olmak.

Mutluluk kadar mutsuzluk da yok mudur? Peki ya üzülmek, aÄŸlamak, gülmek, kızmak, ÅŸaşırmak, dağıtmak… Ä°nsan denen canlı birçok duygu ile dünyaya gelmiÅŸtir. Bunların hangisini nerede, nasıl, hangi ruh halinde hissedeceÄŸi; duygularına, o anki yaÅŸam bileÅŸenlerine, çocukluk yaÅŸantılarına, atalarımızdan kalan olumlu, olumsuz duygular gibi birçok deÄŸiÅŸkene baÄŸlıdır. Hep mutlu olmak diye bir ÅŸey yoktur, mutsuz olmak diye de. Her ÅŸeyin hızla tüketildiÄŸi bu zamanda bizlere hep mutlu olmak zorundaymışız gibi ‘’mutluluk oyunu’’ dayatılıyor.

Bizler eskiden birbirimizin derdi ile dertlenir, mutluluÄŸu ile mutlu olurduk. Åžimdilerde ise elli  yaşında bir kadından/adamdan hep aynı psikolojide olmasını, hep gülmesini, koÅŸulsuz ÅŸartsız size iyi gelmesini ve sakin kalmasını beklemek; o kadının/adamın duygularını yok saymak, geçmiÅŸini ötelemek, yaralarını görmezden gelmek deÄŸil midir? Mutluluk oyununa zorlamak deÄŸil midir?

Bir dost, bir arkadaÅŸ, bir akraba, bir sevgili olarak bir insanın hep mutlu ve iyimser halde görünmesini beklemek karşı tarafa yüklediÄŸimiz ağır bir yüktür. Oysa bazen yaralar çok derindir; incelik ister, özen ister, anlayış ister. Birer birer basamakları inip güven merdiveni kurarak çıkmak ister. Gün yüzünde sarılmak ister. Neye ihtiyacı varsa o olmak ister. Ä°ÅŸte maharet oradadır.

’’Oldum’’ dediÄŸiniz o benliÄŸiniz, bugün kendi (beklentilerinin) konforunun dışına çıkmıyorsa kusura bakmayın siz olmamışsınız efendim.

‘’Ben senin; sevgilin, eÅŸin, baban, aÄŸabeyin, arkadaşınım. Biri bitse biri kalır.‘’ Cemal Süreya

Serpil Koç