RAMAZANLAR GÃœZELDÄ°R

RAMAZANLAR GÜZELDÄ°R

Annem “Verirken kulakların tıkalı, gözlerin kör olmalı” derdi.

Her Ramazan öncesi nostaljik düÅŸüncelerim beynimin anılar çekmecesinde dile gelir. Ramazana ait kavramlar incelenir ilk olarak.

Sonra yaÅŸananlar hatırlanır. Kah gülümseten kah özlenen. En çok ama en çok özlenenler…

Tekne orucu diye bir oruç tanımı vardır bilir misiniz? Eski mutfaklarda ekmek yapmak için hamurun yoÄŸurulduÄŸu kaplara tekne denirmiÅŸ. Ve kalabalık yaÅŸayan ev halkına yetip, bir de yoksullara dağıtmak için, hamur fazla hazırlanırmış. Ä°ÅŸte bu fazla hazırlanan hamur için tekne de büyük olurmuÅŸ. Ev halkından oruç tutamayacak hastalığı olan yaÅŸlılar, çocuklar vs mutfakta bu teknelerin ardına saklanıp doyururlarmış karınlarını. Oruç tutmaya özenen yaşı henüz çok küçük çocuklar böyle alışırmış oruç tutmaya. Hem de gönülleri alınırmış bu ÅŸekilde. Bu oruca da tekne orucu denmiÅŸ.

ÇocukluÄŸumun sahur vakitleri ÅŸen davulcumuzun davuluna vurduÄŸu tokmak sesleri eÅŸliÄŸinde okuduÄŸu maniler ile baÅŸlardı. Sözleri neÅŸeli manilerini duymak için sahur vaktini iple çekerdim, davulun gümbürtüsünden ne kadar korksam da. Davulcu mahalleyi gezip herkesi uyandırır, sonra da evine giderdi. Ertesi gün arkadaÅŸlarıma hikayeler anlatmak için havaya saçtığı kelimelerini toplardım. Zira hayal dünyamı zenginleÅŸtirecek kadar renkli gelirdi her biri bana.

Sabah ezanıyla baÅŸlardı öÄŸle yemeÄŸine dek sürecek tekne orucum.

Tekne orucu denirdi ve o zaman anlamını bilmezdim. Çok mutlu ederdi oruç tutabilmek. Zamanla ramazan kavramının kapsamının ne kadar geniÅŸ olduÄŸunu öÄŸrendim. Kötü söz söylememeyi, zarar vermemeyi içeriyordu ramazan. Dürüst ve içten davranmayı, yardım etmeyi anlatıyordu. Yardım ettiÄŸini belli etmeden. Annem “Verirken kulakların tıkalı, gözlerin kör olmalı” derdi. Babamın da “Hep veren ellerden olmamızı nasip et“ diyen duasını hatırlarım.

Ä°ftarda yenecek pide dumanı tüter halde girerdi mutfağımıza. Ardında bıraktığı susam çörek otu birlikteliÄŸinin hamurun kıvamlı çıtırtısına kattığı dayanılmaz aromanın mutluluk verici hali ruhlarımıza iÅŸlerdi.

Ä°ftar vaktinin gelmesi için sabırsızlanmaya baÅŸlardık. Ä°ftar için hazırlananları komÅŸularımızla paylaÅŸmayı severdik.

KomÅŸularımızla beraber iftar yapmayı da. Her evin kokusunu, tadını, tarzını, bilgisini sevgiyle birleÅŸtiren hünerli ellerden çıkan yiyecekleri beraberce yiyor olmanın tadı bambaÅŸkaydı.

AkÅŸam ezanına yakın mahallenin tüm çocukları oyunlarımızı bitirip hep beraber iftar topunun en iyi duyulduÄŸu tepelik bir yere tırmanırdık. Okunan ezanın hemen ardından topun kuvvetli sesi duyulurdu. O zaman “Top patladı!” diyen minik haykırışların birlik olan sesi havaya yayılır, en uzak noktadaki kulak bile bu sesten nasibini alırdı. Hep aklımdadır, incecik cılız sesim birlik olunca nasıl da gürleÅŸirdi…

Ä°ftar sonrası eÄŸlenceleri, çay kokusu sinmiÅŸ sohbetleri, aile büyüklerimizin anlattığı hiç duyulmamış hikayeleri, anıları, yenen güzel yiyeceklerin hazmını kolaylaÅŸtırmak için yapılan olmazsa olmaz yürüyüÅŸleri nasıl da özlerim.

 Gece uyku vaktimiz gelip de yataklarımıza girmeden önce pazarlık baÅŸlardı ertesi günkü oruç hakkında. Sahura kalkıp o anın benim için kutsallığını, büyüsünü yakalamak önemliydi. Sahur yiyeceklerini hazırlayan annemle babama yardım ederken, sohbetlerine katılmanın keyfi nasıl da özeldi. Ve çok da güzeldi…

Bazı evler kapılarını bir ay sürecek Kur’an-ı Kerim okumaları için açarlardı. Ramazan ayı boyunca her sabah erkenden gider, hem dinler hem de elimizdeki Kitabımızdan takip ederdik hocanın billur sesiyle okumalarını. Bir ay sonunda Kitabımızı sonuna dek okumuÅŸ olurduk.

Hatim etmiş olmanın sevinciyle herkes birbirine minik hediyeler verirdi.

Ramazan kötü duygu ve düÅŸünceler, kırıcı söz ve davranışlardan sakınmaktı. Ä°htiyaç içinde olana yardım etmekti kırmadan, incitmeden.

PaylaÅŸabilmekti yiyeceÄŸini içeceÄŸini hatta evini sakınmadan.

ArmaÄŸanla taçlandırmaktı sonunda emeÄŸini, ibadetini. Ramazan dargınların bayramı beklemeden barışmasıydı. Sevinçle, huzurla kucaklaÅŸmasıydı. Ramazan karnı aç olanı, susuz kalmışı, yardım isteyeni anlayabilmekti gün boyu aç ve susuz kalarak. Ramazan camilerin minareleri arasına asılan mahyaların ışıltısı, ışıldayan sözlerdi. Ramazan bolluk, Ramazan bereketti. Böyle öÄŸrendim.

Nostaljik düÅŸüncelerimin aslında davranışlarım ve sözlerime dönüÅŸtüÄŸünü ve böyle konuÅŸtuÄŸunu anlıyorum. Ve onları çok seviyorum. Hayırlı Ramazanlar olsun…